But it's always darkest before the dawn

"Minghao once told me that if you could look back at your old self and think that you want to punch yourself in the face for being so stupid, then that's a good thing. Because that means you're no longer that person anymore. You're different. You're better."

-Reckless wild youth-

بعد از حدود ۵ ماه، سلام:)
گفتم از غارم بیام بیرون و یکم از اتفاقاتی که توی این پنج ماه افتادن بگم ولی دیدم چیز قابل ارائه‌ای ندارم و خلاصه‌ی این چند ماهم به حوصله سربری ماه های قبله. اصلنم یه عالمه تایپ و پاک نکردم.

بذارید فعلا یکم سخنان رندوم بریزم بیرون. این مدت انقدر با خودم و دیوارای اتاقم میز گرد تشکیل دادم و در سکوت به سر بردم که دیگه دارم نمی‌تونم.

گاهی وقتا به آرزوهایی که پشت سر هم تلنبار کردی نگاه می‌کنی و می‌بینی بیشترشون آرزوهای تقریبا ناممکن‌ان. و تو اینو میدونستی و بازم خواستی‌شون و در کمال حماقت برای نرسیدن بهشون افسوسم خوردی. نمیدونم. من همیشه دلم یه جزیره می‌خواسته؛ با خودم می‌گفتم یه روز اونقدر پول درمیارم که یه جزیره برای خودم بخرم و تنها توش زندگی کنم. یه روز اونقدر پولدار میشم که بدون نگرانی چمدونمو ببندم و برم جهانگردی. یه روز اونقدر پولدار میشم که یه کتابفروشی باز کنم و همه جور کتابایی تو قفسه‌هام داشته باشم. یه روز اونقدر پولدار میشم که خوشحال باشم.

الان؟ تنها چیزی که می‌خوام یه اتاق تو یه آسایشگاه روانیه. ترجیحا با یه پنجره رو به یه باغچه کوچیک.

شاید تقصیر ما نیست. گاهی اون چهارچوبی که مجبوری زیرش نفس بکشی برای خواسته ها و حتی اساسی ترین حقوقت، کوچیکتر از اونیه که باید باشه، ولی قسمت عجیب ماجرا اینجاست که حتی وقتی زندگی در a pain in the assترین حالت ممکنه، تو هنوزم یه باریکه امید کوچولو ته دلت داری که اوضاع عوض میشه. و باید برای عوض کردنش یه کاری بکنی چون اگه زندگی رو به حال خودش بذاری به لعنتی ترین شکل ممکن جلو میره و تو بیشتر و بیشتر توی گل فرو میری. در واقع تنها کاری که باید بکنی، یه کاری کردنه که کار کمی هم نیست.

و اگر فکر می‌کنید من به نصایح خردمندانه خودم عمل میکنم، باید بگم کاملا در اشتباهید. من توی اتاقم نشستم، به دیوارهای سفید دورم خیره شدم و برنامه می‌چینم که قبل از مرگم به اندازه کافی چیپس و شیرکاکائو خورده باشم.^^

اصلا تقصیر من نیست که تا یه قدم به سمت هدفم برمی‌دارم اون بچ ده قدم ازم دورتر میشه. شایدم تقصیر منه ولی نمی‌خوام به روی خودم بیارم چون همینجوریشم دلم میخواد یه مشت به خودم بزنم و وقتی حقیقت تلخو بکوبونم تو صورتم ممکنه کار به خین و خینریزی بکشه.

آیا من با خودم درگیرم؟ خیر.

ولی اگه بخوام از این چند ماه بنویسم، خلاصه میشه توی دست و پا زدن برای حفظ آخرین ذره‌های sanityم، ورود به یکی از اون دوره های شومِ "میخوام درس بخونم ولی کل روز بی‌هدف وقتمو می‌کُشم و شبم بخاطرش از خودم متنفر میشم."، مقدار زیادی حسادت به اهل قبور و بعدش حسادت به اهل عبور(مهاجرت کنندگان تحصیلی)، مقدار بیشتری سریال و انیمه و کتاب، جمعه‌های خونین قلم‌چی، نوشتن نامه‌های طولانی به دورا، پیدا کردن انگیزه‌ی بیشتر برای پیوستن به مافیای ایتالیا و فرار از چنگال سرد کنکور، له شدن زیر فشار تحریم خانوادگی و دلتنگی، تمایل به تماشای گویینگ سونتین تا پایان عمر، تنفر از قانون کپی رایت تا سرحد گریه (خب من الان چجوری 11 دلار بدم the sun and the star بخرم؟ اصلا می‌تونم بخرم؟ آیا آمازون در این مرز و بوم خدمات‌رسانی داره؟TT)، و در نهایت مقدار خیلی زیادی فرسودگی ذهنی در اثر شب بیداری و بیهوده تلف کردن انرژی با فکر کردن به بدبختی‌هایی که تقصیر من نبوده‌ن.

اعتراف می‌کنم بیشتر روزای بدم، وقتایی بود که درس نمی‌خوندم، چون بهم حس غیرمفید بودن دست می‌داد و بذارید بهتون بگم هیچی بدتر از این نیست که دلت بخواد هیچ کاری نکنی و وقتی هیچ کاری نمی‌کنی عذاب وجدان داشته باشی که داری گند می‌زنی به زندگیت و همچنان حال کاری کردن نداشته باشی.

البته این اواخر، از یکی از شنبه ها کم کم دوباره شروع کردم و هفته‌ای دو-سه روز کتابخونه هم رفتم که باعث شد یکم حال و هوام عوض شه و از اون سیکلِ تهوع‌آورِ بیکاریِ کاذب دربیام. و امیدوارم بتونم این رویه رو ادامه بدم، هرچند اصلا کافی نیست ولی بهتر از سه-چهار هفته پیشه. الان جوری‌ام که هم یه اپسیلون به خودم افتخار می‌کنم، هم میخوام بخاطر اینهمه وقتی که تلف کردم یه مشت بزنم تو صورت خودم. کاملا مشخصه چقدر به خودم عشق می‌ورزم یا باید بیشتر ابراز علاقه کنم؟.-.

پی‌نوشت: این کتابخونه‌ای که گفتم تنها نقطه موردعلاقم تو این شهره و بعدها بازم ازش می‌نویسم. حس کردم تا اینجا یه آپدیت کلی راجع به روزای گذشته کافی باشه. باید یکم بگذره که یخ وبلاگ نویسیم بعد این‌همه مدت آب بشهD":

پی‌نوشت۲: چندوقت پیش داشتم راجع به خدایان و جشن‌های باستانی ایران می‌خوندم که رسیدم به امشاسپندان و می‌دونستید اردیبهشت نماد نظم و سامان گرفتن اوضاع بوده؟::) درواقع اون زمان معتقد بودن که اردیبهشت نظم رو در جهان برقرار می‌کرده و به سخن درست گفته شده و به اندازه تنبیه شدن بدکاران و گندم به سامان رشد کرده و اینجور چیزا نظارت می‌کرده=) نیاز دادم الان بیاد و یه دستی به سرم بکشه وگرنه با سست عنصری خودمو به فنا میدم. 

پی‌نوشت۳: من بعد از دچیتا، فقط هِگوم رو کم داشتم که تموم بشم. داری با من چی‌کار می‌کنی مرد؟

پی‌نوشت۴: به همین هدر وسطی قسم که اگه این پستو تا 24 ساعت دیگه پاک نکنم، برای خودم یه چیزی می‌خرم-

19already

Day Off

BOL4

Magic Spirit

و زمان می‌گذرد بی آنکه گلی، آنچه زمان از ما ربوده نزدمان بازگرداند.

نمی‌دونم دقیقا از کجا شروع کنم؛ گاهی به عقب نگاه می‌کنم و نمی‌دونم چه فکری راجع بهش بکنم. از خودم می‌پرسم که توی این یک سال چه تغییری کردم؟ و جوابم اونقدر تار و محوه که خودمم متوجهش نمی‌شم.

به قول پیتر ون هوتن توی کتاب خطای ستارگان بخت ما، بین صفر و یک، بی‌نهایت عدد وجود داره و بین صفر و دو، بی‌نهایتِ بزرگ‌تری هست. 

بین سال های زندگی هم بی‌نهایت لحظه وجود داره که می‌تونن تا بی‌نهایت ادامه داشته باشن؛ 365 روز، 8760 دقیقه و... . امروز 19 سال از اولین روز گذشته که برای خودش بی‌نهایت بزرگیه ولی بیشتر از یه لحظه‌ی کوتاه به نظر نمی‌رسه.

دیشب داشتم فکر می‌کردم اینهمه آشوب و تغییر و تکرار داره توی یه نقطه‌ی کوچیک از هستی اتفاق می‌افته و با این‌حال هنوز، توی همین نقطه‌ی کوچیک، یه چیزایی می‌تونن تا بی‌نهایت و فراتر از اون ادامه داشته باشن؛ تا وقتی که یه نفر این بی‌نهایت ها رو به یاد داشته باشه.

امسال بیشتر نوشتم و پاک کردم و باز نوشتم. حس یه ظرف آب رو داشتم که حباب‌های کلمات می‌خواستن به سطحش برسن و بیرون بریزن، و من نمی‌خواستم جلوشونو بگیرم. فقط نمی‌خواستم شنیده یا دیده بشن. شایدم می‌خواستم ولی شجاعتشو نداشتم، پس فقط کلماتمو پشت سرهم ردیف کردم و ازشون رد شدم.

موقع رو‌به رو شدن با آدم‌ها مثل همیشه رفتار کردم و حرف های مهم رو با جمله های کم اهمیت جایگزین کردم چون نمی‌خواستم کسی ببینه چقدر از دنیای بقیه دورم. هرچند الان که نگاه می‌کنم، می‌بینم پنهون کردن حقیقت زیرِ یه مشت حقیقتِ نه چندان حقیقیِ دیگه اصلا ارزش کلافگی بعدشو نداره.

درسته که همین الان هم روزای زیادی گذشتن ولی اشکالی نداره چون هنوز 19سالگی رو پیش رو دارم و سعی می‌کنم از پشیمونی‌ها و نرسیدن‌هام برای بهتر شدن استفاده کنم.

~I swear it on the river Styx~

 

پی‌نوشت: برای تبریک‌ها و آرزوهای قشنگتون خیلی ممنونم=))) انقدر سوییت بودن که نمی‌دونم چی بگمT^T تک تکشون بی‌اندازه خوشحالم کردن .. دوستتون دارم و نور بهتون3>

We could be the renegades

Got a fire in my soul
I've lost my faith in this broken system
Got love for my home
?But if we cry is there anyone listening

We're the forgotten generation
We want an open conversation
Follow me on this road
You know we gotta let go

For all of the times that they say it's impossible
They built all the hurdles, the walls, and the obstacles
When we're together, you know we're unstoppable now

I'm not afraid to tear it down and build it up again
It's not our fate, we could be the renegades
I'm here for you, oh
And you're here for me too
Let's start again, we could be the renegades

They've been holding us down
They've been telling us to change our voices
But we're not part of that crowd
We made our bed and we'll make our own choices

We're maybe underestimated
But I know one day we will make it
Time to say it out loud
We are young and we're proud

For all of the lies and the burden that they put on us
All of the times that they told us to just because
We gotta fight for our rights and the things we love now

I'm not afraid to tear it down and build it up again
It's not our fate, we could be the renegades
I'm here for you, oh
And you're here for me too
Let's start again, we could be the renegades

Ooh, ooh, ooh, ooh
Ooh, ooh, ooh, ooh
We could be renegades

Take a deep breath, close your eyes and get ready
Take a deep breath, close your eyes and get ready
Take a deep breath, close your eyes and get ready to fly

I'm not afraid to tear it down and build it up again
It's not our fate, we could be the renegades
I'm here for you, oh
And you're here for me too
Let's start again
We could be the renegades

:)

قلم جادویی~

سلام!D: راستش می‌خواستم یه پستی بذارم و بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم، پشیمون شدم و بعدش از اینکه پشیمون شده بودم، پشیمون شدم و گفتم حداقل یه چالشی چیزی پیدا کنم و اینجوری شد که الان اینجام و درحالی که با بوی مربای بِه محاصره شدم، شاهد حضور درخشان و قلمِ‌-جادویی-به-دستم هستید.^^

بریم که شروع کنیم~

 

1)دوست داشتی اسمت چی باشه؟

راستش قبلا برام مهم بود ولی الان فکر نمی‌کنم یه اسم چیز مهمی باشه. بین اسم‌های مختلف از اسم کارن خوشم میاد؛ کوتاهه، خوش‌آواست و همه جای دنیا میشه ازش استفاده کرد، ولی خب..بازم فقط یه اسمه:]

 

2)دوست داشتی پدر و مادرت کس دیگه ای باشن؟

بله. الان حتی یه بی‌خانمانِ تنها بودن هم گزینه‌ی زیباییه، پس آره. ترجیحا دو تا آدم با ذهن‌های باز و منعطف که به نیاز‌های عاطفی بچه‌هاشون اهمیت بدن و منطق‌شون محدود به حرف مردم نباشه.

ولی اگه نشد، هنوزم می‌تونم با زیر پل خوابیدن کنار بیامxD

 

3)دوست داشتی کجا زندگی کنی؟

نیویورک-^- به ایتالیا هم احساس تعلق خاطر خاصی دارم"^"

 

4)دوست داشتی تو چجور خونه ای زندگی کنی؟ (محیط خونه منظورمه)

خونه‌ای که آدماش باهم مهربون باشن و به هم احترام بذارن و باهم احساس صمیمیت داشته باشن. (در حال حاظر وقتی حرف از محیط خونه‌ی ایده‌آل میشه یاد خونه‌ی مینگیو اینا توی کالون می‌افتمT-T)

اگه خونه‌ای باشه که توش تنها زندگی کنم که دیگه نور علی نور میشه*-*

 

5)دوست داشتی چه شکلی می بودی؟ (هر چیزی که تو ظاهرتون میتونه باشه)

به قول آیسا یه دماغ بهتر کارمو راه میندازه. ولی اگه بخوام دقیق‌تر آدرس بدم(!)، همیشه دلم می‌خواست گوشه یکی از ابرو هام بشکنهT^T 

فکر نکنم سعادت اینو پیدا کنم که توی یه دعوای مَشتی همچین یادگاری‌ای گیرم بیاد ولی حاضرم خودمو با ماشین بندازم ته دره که فقط اون خط سفید بیفته رو اَبرومxD  البته ممکنه بیشتر از یه خط روم بیفته...

تا دو سه سال پیش روی قدّم هم حساس بودم؛ می‌خواستم بلندتر از این باشم ولی الان زیادم برام مهم نیست... ما که طول و عرضشو نداریم ولی مهم عمق زندگیهY-Y

 

6)دوست داشتی تو چه رشته ای تحصیل میکردی؟

رشته‌مو دوست دارم. از بچگی به هرچیزی که مربوط به علم می‌شد علاقه داشتم و چشمام با دیدن دایره المعارف‌ها و مستندهای علمی برق می‌زد. فکر می‌کنم تجربی انتخاب خوبی برام بوده:") 

 

7)دوست داشتی آیندت چه شکلی میشد؟

جوری که به اهدافی که توی ذهنم دارم رسیده باشم یا در مسیر رسیدن بهشون باشم. از خودم و زندگیم رضایت داشته باشم و آدم آزاد تری باشم.

 

8)دوست داشتی چه اخلاقیاتی داشته باشی و چه اخلاقیاتی نداشته باشی؟

دوست دارم سست عنصر نباشم و یکم پشتکار بیشتری داشته باشم. با برادرم مهربون باشم و با اینکه خیلی پلشت و ناسپاسه، مثل یه موجود اضافی باهاش رفتار نکنم. اعتماد به نفس داشته باشم و افکارم رو بدون محدود کردن خودم بیان کنم. بیشعور نباشم و به احساسات دیگران اهمیت بدم و .. کمتر درگیر overthinking بشم.

(راجع به این مورد آخر، می‌تونم همین الان برم بالای منبر و کلی از این انتقاد کنم که بعضیا جوری از اورثینکینگ هاشون می‌نویسن که انگار چیز خوبیه و باحال جلوه‌شون میده درحالی که اصلا اینطور نیست و فقط بیخودی پدر آدمو درمیاره.

honestly, there's nothing cool about being captured by your mind.)

 

9)دوست داشتی چه مهارت هایی داشتی؟ 

جوجیتسو::)))

مهارت های دیگه ای هم هستن مثل بهتر نوشتن، گیتار یا ویولن زدن، مدیریت زمان، برنامه نویسی و خیلی چیزای دیگه که دوست دارم بلد باشم‌شون. در واقع، انقدر مهارت های جالب‌انگیزناک وجود داره که اگه بخوام لیستشون کنم، اینجا نمی‌گنجه×^×

 

10)به نظرت اگه خودت تقدیرتو مینوشتی از اینی که الان هستی بهتر میشد وضعت؟

من اول سوال پایینو جواب دادم و بعدش اومدم سر این سوال و اون پایین گفتم راجع به سرنوشت و قضا و قدر و اینا چی فکر می‌کنم. در ادامه‌ی حرفم می‌تونم بگم اینکه بر فرض محال بخوام برای خودم یه تقدیر و سرنوشت بنویسم، به این معنیه که همیشه بدونم بعدش قراره چی بشه؟ نه، ممنون.

Knowing the future spoils the fun.

 

11)به نظرت میتونی خلاف اونچه که برات تقدیر شده رفتار کنی؟

از اونجایی که کل وجودمو بچلونی یه قطره جبرگرایی ازم چیکه نمی‌کنه، فکر نمی‌کنم چیزی به اسم تقدیر وجود داشته باشه... بیشتر یه بهانه‌ست برای توجیه عدم توانایی برای تغییر شرایط. مثلا آقا یا خانوم x میره توی یه شرکتی مصاحبه می‌کنه برای استخدام و رد میشه. حالا برای اینکه شرمندگیش از این شکست‌اش رو پنهان کنه، دلشو به اینکه قسمت و تقدیرش این بوده خوش می‌کنه.(¬_¬)

در کل به نظرم تصمیمات ماست که تعیین می‌کنه فردامون چطور رقم می‌خوره. درسته که گذشته رو نمی‌شه عوض کرد ولی برای آینده احتمالات زیادی وجود داره و هر اتفاقی ممکنه بیفته. پس آره. من هر روز دارم تصمیم های مختلفی می‌گیرم و هیچ تقدیر و سرنوشتی توی کارم دخالت نمی‌کنه. 

 

12)از موقعیتی که الان داری راضی هستی یا دوست داشتی واقعا این قلم دست تو بود و تو تقدیر میکردی؟ 

اگه قلم دست خودم بود که عالی میشد:> البته بازم منظورم "تقدیر" نیست. صرفا موقعیت و شرایط رو همون‌طور که می‌خواستم می‌چیدم. 

و راجع به موقعیتی که الان دارم... خب نمیشه کلی گفت راضی هستم یا نه؛ تا اونجایی که خودم خبر دارم، از نظر جسمانی تقریبا سالم محسوب میشم(اگه کمر دردمو فاکتر بگیریم'-') و با شخصیت و روحیه‌ای که دارم هم زیاد مشکلی ندارم...فقط توی چند مورد کوچیک- 

در واقع توی بیشتر مواقع، شرایط بیرونی و اطرافیانم ان که باعث frustrationام میشن. اگه می‌تونستم، فضای اطرافمو تغییر می‌دادم ولی با اتفاقات کاری نخواهم می‌داشت:P

 

13)به نظرت چه زندگی خوبه؟ تعریفت از زندگی خوب چیه؟ 

زندگی ای که توش همیشه درحال یادگرفتن باشم و به استقلال درونی رسیده باشم برام زندگی خوبی محسوب میشه. اینکه ترس ها و محدودیت ها رو پشت سر گذاشته باشم و شبا که می‌خوابم از اینکه یه روز دیگه رو هم هدر دادم نفسم نگیره و بفهمم زندگی برام چه معنایی داره. 

 

منبعツ

قایقم را بیاور، طوفان را هم.

من فقط یک قایق می‌خواستم
قایقی کوچک، که به اندازه یک نفر
و کوله بار حسرت هایش جا داشته باشد
قایقی سفید با دو پاروی چوبی
و موج هایی که مرا از ساحل ترس ها دور کنند

یک دریا لازم داشتم؛
آرام و آفتابی
با بوی نمک
و تلالو سبز-آبی در افق رویا ها

باد را لازم داشتم؛
برخاسته از گذر زمان
با کمی جادوی فراموشی
تا خاطرات تلخ
و قول های فراموش شده را به دستش بسپارم

اندکی هوای ابری می‌خواستم
صاعقه های پی در پی
و طوفانی از پشیمانی
آن‌وقت، به آرامی
در تکان های شدید قایق کوچکم
طناب حسرت هارا دور پارو ها می‌بستم
و هنگامی که به اندازه کافی سنگین شدند،
در آبیِ بزرگ رهایشان می‌کردم
پارو ها چرخ زنان به اعماق فرو می‌رفتند
و قایق سبک تر از همیشه شناور می‌شد

و در آخر، آسمانی تاریک می‌خواستم
با ماهی درخشان
و ستارگانی از جنس آرامش
که در گوش قایق رانانِ تنها
زمزمه می‌کنند
از شکفتن غنچه‌های یاس روی دیوار
و بخاری که از کیک سیب لبه پنجره برمی‌خیزد

من برای آغاز شدن در آغوش دریا
فقط یک قایق می‌خواستم

یه وقتایی که بعد از مدت ها یه آهنگ قدیمی رو گوش میدم، با خودم می‌گم چطور اونموقع متوجه نشدم این تیکه لیریکش چقدر حرف برای گفتن داره؟ چون بعضی جمله ها هستن که هر دفعه که بخونیشون یه معنی جدید برات دارن. 

امروز Tokyo از آر‌ ام پلی شد و به اینجا رسید که میگه: 

Life is a word that sometimes you cannot say
زندگی، کلمه‌ایه که گاهی نمی‌تونی پیش بینی‌ش کنی

And ash is a thing that someday we all should be
و خاکستر، چیزیه که روزی همه‌ی ما باید باشیم

When tomorrow comes
وقتی فردا میاد

?How different is it going to be
چقدر متفاوت خواهد بود؟

?Why do love and hate sound just the same to me
چرا عشق و نفرت برای من یکسان به نظر میان؟

من همیشه این آهنگو دوست داشتم، نه فقط به خاطر اینکه تو ملودیش صدای سوت داشت(چون از اینجور آهنگا خوشم میاد-^-)، چون یه حس آرامشی توش داشت که برام خاص بود. 

داشتم به این قسمت از لیریکش فکر می‌کردم؛ جمله‌ی اولش که واضحه. بعدش که راجع به خاکستر شدن میگه، داره به این اشاره می‌کنه که پایان همه‌ی ما مرگه و وقتی زمانی که برای زندگی داریم به پایان برسه، وقت رفتنه.

ولی اونجایی که میگه "وقتی فردا میاد چقدر متفاوت خواهد بود؟" چیزی بود که چشممو گرفت. همه‌ش راجب همین سواله. شاید برای اینکه زندگی رو زندگی کنیم، باید هر روزمون با دیروزمون یه فرقی داشته باشه. اگه هرروز مثل دیروز باشه کیه که دلش بخواد چشماشو باز کنه و ادامه بده؟ 

توی این زندگی ای که یه روز به مرگ و تموم شدن منتهی میشه، کمترین کاری که میشه کرد اینه که هرروز یه چیزی بهش اضافه کنیم. چیزی که دیروز خبری ازش نبوده؛ یه فکر، یه آگاهی یا یه قدم کوچیک رو به جلو. امیدوارم بتونیم اینو تو زندگیامون پیاده کنیم و بهتر از اونی که تا الان بوده ادامه‌ش بدیم~

راجع به جمله آخر، همونی که از عشق و تنفر گفته، اونو شما بهم بگید! کنجکاوم بدونم درباره‌ش چی فکر می‌کنید:)

×××××

پی‌نوشت: از لحاظ روحی-روانی-عاطفی نیاز دارم یکی ببرتم نیویورک مسافرت، بعد همونجا ولم کنه برگرده. آیا این خواسته زیادیه؟:'| 

پی‌نوشت۲: ما یه سنت خانوادگی داریم که از اواسط شهریور یا حتی قبل‌تر، لیست لوازم تحریری که لازم داریم می‌نویسیم و روزای آخر یاد خریدنشون می‌افتیم؛ دقیقا دقیقه نود! البته من از این سنت بازنشسته شدم(این است فارغ التحصیلی|B) ولی داداشم لیستشو نوشته بود و وقتی دیدم یکی‌شون "غلت گیر" بود، می‌خواستم از شدت دلتنگی و سافت شدن برای غلط املاییِ ضایعش، برم یه لیست گنده بنویسم و دوباره سر کلاس پنجم بشینم. حس می‌کنم وضعیت وخیمیه چون کلاس پنجم یکی از بدترین سال‌های دوران ابتداییم بود و آره... نیویورک منو بهم بدید. 

To My Youth

To My Youth 

BOL4

Magic Spirit

나는 한때 내가 이 세상에 사라지길 바랬어
من یه زمانی، آرزو می‌کردم از این دنیا ناپدید بشم

온 세상이 너무나 캄캄해 매일 밤을 울던 날
کل دنیا تاریک بود و هرشب گریه می‌کردم

?차라리 내가 사라지면 마음이 편할까
اگه ناپدید بشم راحت میشم؟

모두가 날 바라보는 시선이 너무나 두려워
من از نگاه همه روی خودم می‌ترسیدم 

아름답게 아름답던 그 시절을 난 아파서
در اون روزهای زیبا من درد می‌کشیدم 

사랑받을 수 없었던 내가 너무나 싫어서
بخاطر اینکه عشقی دریافت نکردم از خودم بدم میومد

엄마는 아빠는 다 나만 바라보는데
مادر و پدرم فقط به من نگاه می‌کنن

내 마음은 그런 게 아닌데 자꾸만 멀어만 가
من واقعا اینطور حس نمی‌کنم ولی فقط دور و دورتر می‌شم

?어떡해
چی‌کار کنم؟ 

시간이 약이라는 말이 내게 정말 맞더라고
این حرف که «زمان مثل دارو ئه» برای من درست بود

하루가 지나면 지날수록 더 나아지더라고
همینطور که روزها گذشتن، واقعا بهتر شدم

근데 가끔은 너무 행복하면 또 아파올까 봐
اما گاهی وقتی که خیلی خوشحالم، می‌ترسم که دوباره درد بکشم

내가 가진 이 행복들을 누군가가 가져갈까 봐
که کسی همه این شادی رو ازم بگیره

아름다운 아름답던 그 기억이 난 아파서
اون خاطرات زیبا، خیلی دردناک بودن

아픈 만큼 아파해도 사라지지를 않아서
هرچقدر هم که تحمل می‌کردم، درد ناپدید نمی‌شد

친구들은 사람들은 다 나만 바라보는데
دوستام، همه مردم، فقط به من نگاه می‌کنن

내 모습은 그런 게 아닌데 자꾸만 멀어만 가
من واقعا اینطوری نیستم ولی فقط دورتر می‌شم

그래도 난 어쩌면 내가 
ولی با این‌حال شاید من بتونم

이 세상에 밝은 빛이라도 될까 봐
یه نور درخشان توی این دنیا باشم

어쩌면 그 모든 아픔을 내딛고서라도 짧게 빛을 내볼까 봐
شاید بعد از اون‌همه درد، بتونم خیلی کوتاه بدرخشم

포기할 수가 없어
نمی‌تونم تسلیم بشم

하루도 맘 편히 잠들 수가 없던 내가
نمی‌تونستم حتی یه شب راحت بخوابم

이렇게라도 일어서 보려고 하면 내가 
چون اگه تلاش کنم تا بازم همین‌طور بلند شم

날 찾아줄까 봐
خودم رو پیدا می‌کنم

?얼마나 얼마나 아팠을까
چقدر دردناک بوده؟

?얼마나 얼마나 아팠을까
چقدر دردناک بوده؟

?얼마나 얼마나 얼마나 바랬을까
چقدر امیدوار بودم؟

 

پی‌نوشت: اعتراف می‌کنم بیشتر از یک ساله که می‌خوام این آهنگو اینجا پست کنم انقدر که با لیریک و خود آهنگش آبسسد بودم و هستم. از صدای بهشتی جی‌یونگ لذت ببرید:*)

Coughing sparkles of pain

صندوقچه ای به درون آب افتاد. ما به آنجا رفتیم و بازگشتیم. اما وقتی به خانه رسیدیم، بزرگ‌تر از آن بودیم که میان دیوارهایش آرام بگیریم. 

~✵~

این دو سه هفته توی یه هاله از سرفه و کاغذنوشته ها و فروپاشی امید های از درون پوسیده گذشت.

کرونا بدتر از اونی بود که فکرشو می‌کردم؛ رنج بزرگیه که آدم عطسه‌ش بگیره و بعد بخاطر فشار اون عطسه‌ی ناچیز کمرش تیر بکشه. 

یه شبم رفتیم دکتر. ولی توی سالن انتظار تصمیم گرفتم پاشم برم بیرون چون مرگ با عزت بهتر از درمان با ذلت عه. البته ذلتش هیچ ربطی به دکتر نداره، از اون ذلت های اجتناب ناپذیریه که وقتی آدم با پدر مادرش میره دکتر پیش میاد. از همون ذلت هایی که تو مسافرت های خانوادگی و کلا بیرون رفتن با این جماعتِ نفس‌تنگ‌کن پیش میاد. کاریشم نمیشه کرد...یا باید گوشه اتاقت جون بدی یا با وجود حرفایی که شنیدی اونجا بشینی تا نوبت معاینه‌ت بشه. کیه که اولی رو ترجیه نده؟ 

دو سه روز پیش که هنوز سرفه می‌کردم، خیلی یهویی یادم افتاد که یه ساله می‌خوام ۵ فوت فاصله رو بخونم و چون یهویی اشتیاق زیادی برای خوندنش حس کردم، رفتم یه pdf ازش یافتم و تا شب تمومش کردم. 

×دو پاراگراف پایین و اون دیالوگه ممکنه اسپویل محسوب بشه!×

ولی انقدر ملموس نوشته شده بود که بخاطر مرگ پو اشکم داشت درمی‌اومد و وقتی ویل داشت از پیش استلا می‌رفت، از شدت بغضِ زیاد، گلودرد گرفتم. نکنید با من این کارو...

خلاصه که داستان زیبایی داشت:") یکم هم شبیه خطای ستارگان بخت ما بود. هنوز نتونستم فیلمشو ببینم ولی امیدوارم یه روزم از این اشتیاق های یهویی برای دیدن فیلمش پیدا کنم. 

"Don't worry about me," he says, smiling through the tears. "If I stop breathing tomorrow, know that I wouldn't change a thing."

 

پی‌نوشت: جوری که یه بسته های بای می‌تونه آدمو به ادامه زندگی امیدوار کنه شگفت انگیز نیست؟ اصلا بسته بندی قرمز-مشکی‌ش روحمو جلا میده. فقط حیف که مثل همه‌ی چیزای خوب، اینم تموم میشه. من می‌مونم و خورده بیسکوییت های جلوم و یه آه سنگین. 

پی‌نوشت2: انقدر dreamers ایتیز رو گوش کردم از گوشام خون سبز داره می‌زنه بیرون. چطور یه آهنگ می‌تونه این چنین نایس باشه؟TT

پی‌نوشت3: داداشم با خربزه و شیر و خامه و یخ یه چیزی درست کرده بود که وقتی به خوردنش فکر می‌کردم، ارگان های بدنم دچار جنگ داخلی میشدن. ولی از اونجا که نمی‌خواستم دلش بشکنه و کنجکاو بودم چه مزه ایه خوردمش. شما از این حرکتا نزنید...